Verblijf Aboru
Door: Andre en Martha
Blijf op de hoogte en volg Andre en Martha
21 Februari 2017 | Indonesië, Ambon
2 Verblijf Aboru
De volgende ochtend al vroeg afscheid genomen van Arnolis. Hij zou die zelfde dag afreizen richting Papua. Misschien komen we hem over 2 weken daar nog tegen. Met Etji en Tina zouden wij naar Aboru gaan. Eerst uiteraard afscheid genomen, gebeden, en toen met een busje naar Tulehu, waar vandaan we de speedboot naar Aboru zouden nemen. In Tulehu eerst nog even boodschappen gedaan: zout suiker, thee, vis, groente etc. etc. Daarna naar de boot, waar onze koffers zonder veel overleg door voor ons onbekende personen aan boord van de boot werden gehesen, voor welke dienstverlening we vervolgens behoorlijk moesten betalen. Dit tot grote woede en ergenis van Etji. Maar goed, we waren zelf even niet alert genoeg. De overtocht duurde niet veel langer dan 1 uur. Na de drukte van Passo en de hectiek van havenplaats Tulehu, is een aankomst in Aboru altijd van een heerlijke rust. Hier verandert ogenschijnlijk niets. Hoewel het al bijna eind januari is, is het dorp nog steeds in kerstversiering gehuld. Vooral 's avonds een mooi gezicht. Ook het ouderlijk huis van Martha's moeder, waar we de komende dagen verblijven, is nog precies hetzelfde als al die eerdere keren. In de loop van de dag de verschillende familieleden ontmoet, zoals neef Simon en Zijn vrouw Jootje met hun dochter Ellen en 2 van hun kleinkinderen. Ook nicht Mia en haar man Frans, met hun zoon Fer John, met ook nog 2 kleinkinderen in huis. Zo gaat dat hier, kleinkinderen worden vaak tijdelijk bij de grootouders ondergebracht, omdat de ouders zelf voor hun werk ver weg zitten, en daar vaak krap behuisd zijn. De grootouders vinden het natuurlijk maar al te gezellig, die kleinkinderen om hun heen. Ook hier op Aboru vonden de cadeautjes, en de meegenomen kleding, weer gretig aftrek. Met Simon en FerJohn afgesproken om de volgende dag te gaan vissen. De rest van de dag een beetje rustig aan gedaan.
De volgende dag met Simon en FerJohn vanaf hun huis in de wijk Salele, naar het strand Nahai gelopen. Een prachtig strand, met mooie mangrove-bomen. Terwijl wij ons het water in begaven, bleven Martha en nichtje Ellen vanaf het strand toekijken. Inmiddels hebben Simon en FerJohn allebei een duikbril tot hun beschikking, en met een soort van spies proberen ze een vis te verschalken. Dat is nog niet zo eenvoudig, en het wil vandaag niet echt lukken. Het liefst vissen ze met een net, maar dan werkt het beste vanuit een boot en die is er nu nog niet. Ikzelf heb het vissen na een halfuurtje wel gezien en zwem op m'n gemak richting het dorp. Onderweg mooie koraal en veel vis, zeker ook in de baai van Aboru zelf. Ik zie zelfs nog weer een haai, maar dit keer op ruime afstand. Al met al toch zo'n 1,5 uur gezwommen, voordat ik met m'n zwemvliezen aan het strand opstrompel. Ook Simon komt gelijk met mij aan. Ze hebben ondanks de beperkte middelen een inktvis en wat kleinere visjes gevangen. In het huis van Simon vervolgens uitgebreid papeda mer vis gegeten. Papeda is nog steeds voor veel Molukkers (maar ook voor mensen uit Papua) dagelijkse kost. Met Simon vervolgens onze verdere plannen besproken. We willen graag met een auto een rondje om het eiland maken. Hij zal kijken of hij een auto kan regelen.
De volgende dag blijkt het gelukt om een auto te charteren. Er rijden nog maar zeer beperkt auto's in Aboru. Eigenlijk maar 2 of zo, die het dorp verbinden met een nabijgelegen dorp, 5 km verderop. Een van die 2 auto's hebben we voor een halve dag kunnen charteren. Met 7 personen vertrekken we, Naast de chauffeur en wij tweeen, gaan mee: Simon, Etji, FerJohn, Ellen en een wat verder familielid, Catje. De eerste kilometers verlopen voorspoedig, maar tussen de dorpen Naira en Hulaliu is de weg verschrikkelijk slecht. Daarna gelukkig weer iets beter, en via Waimital, Ori, Kariu, Pelauw, Kailolo, Kabau, Rohmoni, Sameth, Haruku komen we tot slot in Oma aan. De helft van de dorpen is christelijk, de helft islamitisch. Onderweg even in het peladorp Kariu foto's gemaakt van de kerk in aanbouw. Het dorp was in de burgeroorlog van 2000 door strijders uit het nabijgelegen Pelauw met de grond gelijk gemaakt, en de nieuwe kerk moet eigenlijk de bekroning zijn van een geslaagde wederopbouw. Helaas schiet het werk niet echt op. Het beschikbare budget is (nog) niet toereikend om de wel heel ambitieuze bouwplannen te realiseren. In Oma gaat de weg niet verder, maar we zijn het eiland al 3/4 rond, en dat is verder dan we ooit zijn geweest. Na een korte stop bij de monumentale kerk, rijden we met 9 mensen terug. Twee mensen uit Oma willen graag een lift, uiteraard geen probleem. Het is inmiddels al middag en we besluiten in Pelauw wat te eten. De enige plaats op het eiland met een soort van restaurant. Daarna voor een fotoshoot doorgereden naar het mooie strand van Hulaliu. Inmiddels is het al weer bijna 18.00 uur en de hoogste tijd om huiswaarts te keren. Onderweg nog even gestopt bij een monument precies op de grens van de dorpen Aboru - Hulaliu. Enkele jaren geleden waren er ernstige ongeregeldheden tussen jongeren uit beide dorpen. Met dit monument hoopt men op een duurzame vrede. Volgens de chauffeur staat het monument niet precies op de grens van beide dorpen, die ligt toch zeker 20 meter verder.... Hopelijk wordt dit niet weer een nieuw conflict.
De volgende dag nog weer een aantal andere familieleden ontmoet, zoals neef Elias en 2 familieleden van Martha's vader, Daan en Marianna. Met Daan maken we een wandeling in een ander gedeelte van Aboru, met mooie leuke zitjes die uitzicht bieden op de baai van Aboru. Ook de buren tegenover en rechts van ons beginnen we steeds beter te leren kennen, en vooral hun liefde voor keiharde muziek in de vroege ochtenduren, maar ook de rest van de dag. Eigenlijk al vanaf de 2e dag proberen we heel tactisch hun te bewegen de volumeknop iets lager te zetten, omdat in dit deel van het dorp de huizen zo dicht op elkaar staan, dat je bij deze muzieksterkte in je eigen huis geen normaal gesprek meer kunt voeren. Volgens Etji zijn onze pogingen heilloos en niet ongevaarlijk, omdat aan dit gedrag een diepgewortelde behoefte om "zich te laten gelden" ten grondslag ligt. Maar we bleven vriendelijk om hun medewerking vragen en zie daar, na enkele dagen viel bij de buren het kwartje en konden we de rest van de week in betrekkelijke rust doorbrengen.
Inmiddels is het al weer zondag en een bezoek aan de mooie monumentale kerk van Aboru is dan de hoofdactiviteit van de dag. Neef Simon speelt nog steeds saxofoon in het blaasorkest van de kerk. Er wordt door het orkest enthousiast en vol overgave gespeeld, waardoor als neveneffect het gezang van de kerkgemeenschap volledig wordt overstemd. Maar niemand die zich daaraan stoort. Op deze dag plannen gemaakt voor een boottocht de volgende dag naar het nabijgelegen eiland Saparua. We willen daar een bezoek brengen aan het beroemde fort Duurstede en het bevriende dorp Booi. De volgende ochtend staan we al vroeg bij de aanlegplek om in de speedboot te stappen. We zijn met z'n zevenen. Dit keer is ook Tina mee. Er wordt in principe vol gas gevaren en dat is op een wat onrustige zee niet altijd even comfortabel. We waren dan ook blij dat we na een half uur bij de havenplaats Haria arriveerden. Daar namen we een busje naar de hoofdplaats Saparua, waar uiteraard eerst even de markt werd bezocht voor de hoognodige boodschappen. Het fort Duurstede is hier niet ver vandaan, en al wandelend kwamen we daaraan. Het fort is mooi gelegen, heeft een interessante (VOC)-geschiedenis en is nog in redelijke staat. Na de nodige foto's te hebben gemaakt, zochten we even een nabij gelegen restaurantje op. Wij dachten voor een kopje koffie, want het nog pas 10.30 uur, maar voor de anderen alweer de hoogste tijd voor een warme maaltijd. Tja, dan kunnen wij niet achterblijven. Vervolgens in een busje gestapt richting het dorp Booi, een peladorp van Aboru. Een mooi dorp dat bekend is om de vele trappen. Met z'n allen een rondwandeling door het dorp gemaakt. Booi heeft ook een heel fraai strand, maar door het hoge water was het strand dit keer wat moeilijk te bereiken. Het was inmiddels al middag en tijd om terug te keren naar de boot. Het zelfde busje bracht ons weer terug naar Haria, waar we weer op de boot stapte om tegen 14.30 uur weer in Aboru aan te komen.Een leuk uitstapje mer de familie. 'S avonds thuis voor de 2e keer door een stoel gezakt. Dat kan geen toeval meer zijn. Deze stoelen (model plastic tuinstoel) zijn niet berekend op westerlingen. Aan Etjie beloofd dat ik bij een volgend bezoek aan Aboru 2 nieuwe stoelen meeneem.
De volgende dag was de laatste kans om nog even in de omgeving war te snorkelen. Ik koos dit keer voor het nabijgelegen strand van Laina. De vorige dag was er een meisje aan de deur geweest die schildpadeieren verkocht. Zij vertelde dat zij die had gevonden op het strand van Laina, en stilletjes hoopte ik wat schildpadden te kunnen spotten. Daan ging dit keer met ons mee. Het werd een stevige wandeling naar het strand, berg op, berg af. Maar het strand is mooi. En ook het koraal en de vissen waren de moeite waard. Schildpadden heb ik echter niet gezien, en die kans is overdag natuurlijk ook erg klein. Hoewel, ik heb eerder in de nabijgelegen baai van Aboru overdag wel eens een reuzenschildpad zien zwemmen. Martha heeft terwijl Daan en ik aan het snorkelen waren heerlijk op het strand gelegen, maar is daarbij behoorlijk te grazen genomen door een prikkend beest, want ze zat onder de bulten. Gelukkig,kon zij op de terugweg een lift krijgen van een motorrijder, zodat ze zich thuis snel even kon insmeren. Daan en ik hebben de de dag wandelend voltooid. Die avond was onze laatste avond in Aboru. Alvast de spullen gepakt, gelukkig elke keer weer iets minder in verband met kleding en cadeautjes die achter blijven. Later op de avond kwam er familie afscheid van ons nemen, o.a. ook neef Ating uit Naira die heel druk is met de aanstaande burgemeestersverkiezing, waarvoor hij zich kandidaat heeft gesteld. Onder het genot van een biertje voor de heren en een frisdrankje voor de dames en kinderen en pinda's voor iedereen, werd het nog heel gezellig. Met Simon, FerJohn en Ating de afspraak gemaakt dat zij zich gaan orienteren op de de aanschaf van een boot, vooral bedoeld voor de visvangst, waar wij aan mee gaan betalen.
De volgende ochtend al vroeg afscheid genomen van Arnolis. Hij zou die zelfde dag afreizen richting Papua. Misschien komen we hem over 2 weken daar nog tegen. Met Etji en Tina zouden wij naar Aboru gaan. Eerst uiteraard afscheid genomen, gebeden, en toen met een busje naar Tulehu, waar vandaan we de speedboot naar Aboru zouden nemen. In Tulehu eerst nog even boodschappen gedaan: zout suiker, thee, vis, groente etc. etc. Daarna naar de boot, waar onze koffers zonder veel overleg door voor ons onbekende personen aan boord van de boot werden gehesen, voor welke dienstverlening we vervolgens behoorlijk moesten betalen. Dit tot grote woede en ergenis van Etji. Maar goed, we waren zelf even niet alert genoeg. De overtocht duurde niet veel langer dan 1 uur. Na de drukte van Passo en de hectiek van havenplaats Tulehu, is een aankomst in Aboru altijd van een heerlijke rust. Hier verandert ogenschijnlijk niets. Hoewel het al bijna eind januari is, is het dorp nog steeds in kerstversiering gehuld. Vooral 's avonds een mooi gezicht. Ook het ouderlijk huis van Martha's moeder, waar we de komende dagen verblijven, is nog precies hetzelfde als al die eerdere keren. In de loop van de dag de verschillende familieleden ontmoet, zoals neef Simon en Zijn vrouw Jootje met hun dochter Ellen en 2 van hun kleinkinderen. Ook nicht Mia en haar man Frans, met hun zoon Fer John, met ook nog 2 kleinkinderen in huis. Zo gaat dat hier, kleinkinderen worden vaak tijdelijk bij de grootouders ondergebracht, omdat de ouders zelf voor hun werk ver weg zitten, en daar vaak krap behuisd zijn. De grootouders vinden het natuurlijk maar al te gezellig, die kleinkinderen om hun heen. Ook hier op Aboru vonden de cadeautjes, en de meegenomen kleding, weer gretig aftrek. Met Simon en FerJohn afgesproken om de volgende dag te gaan vissen. De rest van de dag een beetje rustig aan gedaan.
De volgende dag met Simon en FerJohn vanaf hun huis in de wijk Salele, naar het strand Nahai gelopen. Een prachtig strand, met mooie mangrove-bomen. Terwijl wij ons het water in begaven, bleven Martha en nichtje Ellen vanaf het strand toekijken. Inmiddels hebben Simon en FerJohn allebei een duikbril tot hun beschikking, en met een soort van spies proberen ze een vis te verschalken. Dat is nog niet zo eenvoudig, en het wil vandaag niet echt lukken. Het liefst vissen ze met een net, maar dan werkt het beste vanuit een boot en die is er nu nog niet. Ikzelf heb het vissen na een halfuurtje wel gezien en zwem op m'n gemak richting het dorp. Onderweg mooie koraal en veel vis, zeker ook in de baai van Aboru zelf. Ik zie zelfs nog weer een haai, maar dit keer op ruime afstand. Al met al toch zo'n 1,5 uur gezwommen, voordat ik met m'n zwemvliezen aan het strand opstrompel. Ook Simon komt gelijk met mij aan. Ze hebben ondanks de beperkte middelen een inktvis en wat kleinere visjes gevangen. In het huis van Simon vervolgens uitgebreid papeda mer vis gegeten. Papeda is nog steeds voor veel Molukkers (maar ook voor mensen uit Papua) dagelijkse kost. Met Simon vervolgens onze verdere plannen besproken. We willen graag met een auto een rondje om het eiland maken. Hij zal kijken of hij een auto kan regelen.
De volgende dag blijkt het gelukt om een auto te charteren. Er rijden nog maar zeer beperkt auto's in Aboru. Eigenlijk maar 2 of zo, die het dorp verbinden met een nabijgelegen dorp, 5 km verderop. Een van die 2 auto's hebben we voor een halve dag kunnen charteren. Met 7 personen vertrekken we, Naast de chauffeur en wij tweeen, gaan mee: Simon, Etji, FerJohn, Ellen en een wat verder familielid, Catje. De eerste kilometers verlopen voorspoedig, maar tussen de dorpen Naira en Hulaliu is de weg verschrikkelijk slecht. Daarna gelukkig weer iets beter, en via Waimital, Ori, Kariu, Pelauw, Kailolo, Kabau, Rohmoni, Sameth, Haruku komen we tot slot in Oma aan. De helft van de dorpen is christelijk, de helft islamitisch. Onderweg even in het peladorp Kariu foto's gemaakt van de kerk in aanbouw. Het dorp was in de burgeroorlog van 2000 door strijders uit het nabijgelegen Pelauw met de grond gelijk gemaakt, en de nieuwe kerk moet eigenlijk de bekroning zijn van een geslaagde wederopbouw. Helaas schiet het werk niet echt op. Het beschikbare budget is (nog) niet toereikend om de wel heel ambitieuze bouwplannen te realiseren. In Oma gaat de weg niet verder, maar we zijn het eiland al 3/4 rond, en dat is verder dan we ooit zijn geweest. Na een korte stop bij de monumentale kerk, rijden we met 9 mensen terug. Twee mensen uit Oma willen graag een lift, uiteraard geen probleem. Het is inmiddels al middag en we besluiten in Pelauw wat te eten. De enige plaats op het eiland met een soort van restaurant. Daarna voor een fotoshoot doorgereden naar het mooie strand van Hulaliu. Inmiddels is het al weer bijna 18.00 uur en de hoogste tijd om huiswaarts te keren. Onderweg nog even gestopt bij een monument precies op de grens van de dorpen Aboru - Hulaliu. Enkele jaren geleden waren er ernstige ongeregeldheden tussen jongeren uit beide dorpen. Met dit monument hoopt men op een duurzame vrede. Volgens de chauffeur staat het monument niet precies op de grens van beide dorpen, die ligt toch zeker 20 meter verder.... Hopelijk wordt dit niet weer een nieuw conflict.
De volgende dag nog weer een aantal andere familieleden ontmoet, zoals neef Elias en 2 familieleden van Martha's vader, Daan en Marianna. Met Daan maken we een wandeling in een ander gedeelte van Aboru, met mooie leuke zitjes die uitzicht bieden op de baai van Aboru. Ook de buren tegenover en rechts van ons beginnen we steeds beter te leren kennen, en vooral hun liefde voor keiharde muziek in de vroege ochtenduren, maar ook de rest van de dag. Eigenlijk al vanaf de 2e dag proberen we heel tactisch hun te bewegen de volumeknop iets lager te zetten, omdat in dit deel van het dorp de huizen zo dicht op elkaar staan, dat je bij deze muzieksterkte in je eigen huis geen normaal gesprek meer kunt voeren. Volgens Etji zijn onze pogingen heilloos en niet ongevaarlijk, omdat aan dit gedrag een diepgewortelde behoefte om "zich te laten gelden" ten grondslag ligt. Maar we bleven vriendelijk om hun medewerking vragen en zie daar, na enkele dagen viel bij de buren het kwartje en konden we de rest van de week in betrekkelijke rust doorbrengen.
Inmiddels is het al weer zondag en een bezoek aan de mooie monumentale kerk van Aboru is dan de hoofdactiviteit van de dag. Neef Simon speelt nog steeds saxofoon in het blaasorkest van de kerk. Er wordt door het orkest enthousiast en vol overgave gespeeld, waardoor als neveneffect het gezang van de kerkgemeenschap volledig wordt overstemd. Maar niemand die zich daaraan stoort. Op deze dag plannen gemaakt voor een boottocht de volgende dag naar het nabijgelegen eiland Saparua. We willen daar een bezoek brengen aan het beroemde fort Duurstede en het bevriende dorp Booi. De volgende ochtend staan we al vroeg bij de aanlegplek om in de speedboot te stappen. We zijn met z'n zevenen. Dit keer is ook Tina mee. Er wordt in principe vol gas gevaren en dat is op een wat onrustige zee niet altijd even comfortabel. We waren dan ook blij dat we na een half uur bij de havenplaats Haria arriveerden. Daar namen we een busje naar de hoofdplaats Saparua, waar uiteraard eerst even de markt werd bezocht voor de hoognodige boodschappen. Het fort Duurstede is hier niet ver vandaan, en al wandelend kwamen we daaraan. Het fort is mooi gelegen, heeft een interessante (VOC)-geschiedenis en is nog in redelijke staat. Na de nodige foto's te hebben gemaakt, zochten we even een nabij gelegen restaurantje op. Wij dachten voor een kopje koffie, want het nog pas 10.30 uur, maar voor de anderen alweer de hoogste tijd voor een warme maaltijd. Tja, dan kunnen wij niet achterblijven. Vervolgens in een busje gestapt richting het dorp Booi, een peladorp van Aboru. Een mooi dorp dat bekend is om de vele trappen. Met z'n allen een rondwandeling door het dorp gemaakt. Booi heeft ook een heel fraai strand, maar door het hoge water was het strand dit keer wat moeilijk te bereiken. Het was inmiddels al middag en tijd om terug te keren naar de boot. Het zelfde busje bracht ons weer terug naar Haria, waar we weer op de boot stapte om tegen 14.30 uur weer in Aboru aan te komen.Een leuk uitstapje mer de familie. 'S avonds thuis voor de 2e keer door een stoel gezakt. Dat kan geen toeval meer zijn. Deze stoelen (model plastic tuinstoel) zijn niet berekend op westerlingen. Aan Etjie beloofd dat ik bij een volgend bezoek aan Aboru 2 nieuwe stoelen meeneem.
De volgende dag was de laatste kans om nog even in de omgeving war te snorkelen. Ik koos dit keer voor het nabijgelegen strand van Laina. De vorige dag was er een meisje aan de deur geweest die schildpadeieren verkocht. Zij vertelde dat zij die had gevonden op het strand van Laina, en stilletjes hoopte ik wat schildpadden te kunnen spotten. Daan ging dit keer met ons mee. Het werd een stevige wandeling naar het strand, berg op, berg af. Maar het strand is mooi. En ook het koraal en de vissen waren de moeite waard. Schildpadden heb ik echter niet gezien, en die kans is overdag natuurlijk ook erg klein. Hoewel, ik heb eerder in de nabijgelegen baai van Aboru overdag wel eens een reuzenschildpad zien zwemmen. Martha heeft terwijl Daan en ik aan het snorkelen waren heerlijk op het strand gelegen, maar is daarbij behoorlijk te grazen genomen door een prikkend beest, want ze zat onder de bulten. Gelukkig,kon zij op de terugweg een lift krijgen van een motorrijder, zodat ze zich thuis snel even kon insmeren. Daan en ik hebben de de dag wandelend voltooid. Die avond was onze laatste avond in Aboru. Alvast de spullen gepakt, gelukkig elke keer weer iets minder in verband met kleding en cadeautjes die achter blijven. Later op de avond kwam er familie afscheid van ons nemen, o.a. ook neef Ating uit Naira die heel druk is met de aanstaande burgemeestersverkiezing, waarvoor hij zich kandidaat heeft gesteld. Onder het genot van een biertje voor de heren en een frisdrankje voor de dames en kinderen en pinda's voor iedereen, werd het nog heel gezellig. Met Simon, FerJohn en Ating de afspraak gemaakt dat zij zich gaan orienteren op de de aanschaf van een boot, vooral bedoeld voor de visvangst, waar wij aan mee gaan betalen.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
