Terug op Ambon (4)

Terug op Ambon (4)
Terug op Ambon, scheiden onze wegen tijdelijk. Hanoch gaat 2 dagen bij Aty en Eddie in Halong zitten. Wij verblijven 2 dagen bij Co en Omi in Passo. Bij aankomst in Passo (Etji is vanuit Aboru met ons meegekomen), worden we welkom geheten met een heerlijke maaltijd. Omi kan heel goed koken, dus dat wordt 2 dagen smullen. Die middag gaan we met Co en Omi naar een doopfeest in Latuhalat. Dat geeft ons de gelegenheid om ook even een bezoekje te brengen aan Au, een nicht van Martha. Au is sinds kort met haar man Semmy verhuisd van Ambon-stad naar Latuhalat, waar ze een nieuw huis hebben laten bouwen.. Een huis in neo-klassieke stijl, met enorme kamers, de huiskamer heeft wel 5 verschillende zithoeken met zware meubels, en een inpandige waterpartij. Wat een verschil met de huizen van de andere familieleden, die over het algemeen eenvoudig behuist zijn. De man van Au heeft echter al jaren een hele goede baan in overheidsdienst, en wie het breed heeft laat het breed hangen.
Terug in Passo, ontmoeten we Hanoch weer. Hij had wel meegewild naar Latuhalat, maar ja, we konden hem niet bereiken. ’S Avonds komen de in Passo woonachtige Tete en Ida langs om ons te ontmoeten. We zitten gezellig onder de manggoboom, totdat de regen ons het overdekte terras opjaagt. Het is zeker geen regenseizoen in Ambon, maar toch laat de regen zich bijna dagelijks wel even zien. Ook hier wordt dit geweten aan klimaatverandering.
De volgende ochtend heb ik afgesproken om te gaan vissen in Hukurila. Een achterneef (genaamd Kupen) had wel zin om mee te gaan, en hij zou een extra scooter regelen. Het loopt een beetje anders, zoals zo vaak, maar uiteindelijk zijn we om 09.00 uur in Hukurila. Kupen en ikzelf gaan vissen, terwijl Hanoch en Martha in Hukurila een familielid gaan opzoeken, nl. de dochter van een halfzus. Zo gezegd zo gedaan, de visser is snel gevonden en nadat de prauw in gereedheid is gebracht gaan we de zee op. Heel eenvoudig, een lijntje met een haak en een veertje in het water gooien en maar blijven rondvaren. En de lijn heen en weer bewegen, totdat je er een lamme arm van krijgt.Je voelt vanzelf als er een vis aanslaat en dan vlug de lijn binnen halen. En ondertussen opletten dat de boel niet in de tist raakt, wat mij dus al snel gebeurde. Het is al wat laat in de ochtend, dus de vissen zijn niet meer zo happig, maar uiteindelijk lukt het ons om een 5-tal makrelen te verschalken. Na 1,5 uur hebben we het wel bekeken en varen we weer richting het strand en zoeken Martha en Hanoch op, die gezellig met dit lang onbekend gebleven kleinkind van hun vader zitten te praten. Na nog wat te hebben gegeten, keren we met de vis huiswaarts. ’S Middags zouden we eigenlijk nog even naar de haven van Tulehu rijden, om een bootreis naar Banda te regelen. Maar het gaat weer regenen, dus besluiten we om dat morgen maar te doen, als we toch naar Tulehu gaan om de boot terug naar Aboru te nemen. Dit geeft ons even de tijd en gelegenheid om in het moderne winkelcentrum van Passo onze mailtjes te checken en wat foto’s naar het thuisfront te sturen. Want in Aboru lukt ons dat niet. ’S Avonds de zelf gevangen vis gegeten, natuurlijk in combinatie met papeda, het Molukse volksvoedsel. Daarna op tijd naar bed, want de boot naar Aboru vertrekt zoals altijd vroeg.