Naar West-Papua
Door: Andre en Martha
Blijf op de hoogte en volg Andre en Martha
21 Februari 2017 | Indonesië, Ambon
4 Naar West-Papua
Op dinsdag 31 januari vlogen we 's morgens met NAM-air van Ambon naar Sorong. We werden door Omi en Lisa naar het vliegveld begeleid. Eerst moesten ze nog even langs hun werk om zich aan te melden via een vernuftig elektronisch systeem (ingevoerd om ongeoorloofde afwezigheid tegen te gaan). Daarna konden ze rustig met ons doorrijden naar het vliegveld om ons uit te zwaaien. De vlucht zelf duurde maar kort en om half 11 stonden we al op het vliegveld van Sorong waar neefje Ais en Semmy, de man van Martha's nicht Josselien, ons al stonden op te wachten. Er was van te voren al door de familie geregeld dat we in het huis van Ais zouden overnachten. Ais en Semmy wonen allebei met hun gezinnen op het eiland Doom, vlak voor de kust van Sorong. Een veerbootje brengt ons in 5 minuten naar de overkant. Het huis van Ais en zijn vrouw Yvonne staat vlak bij de school, waar Ais als onderwijzer werkzaam is. Het huis is ook van de school en daarom investeert Ais niet in onderhoud. Hij spaart liever voor een eigen huis. Begrijpelijk, maar hun onderkomen is daarom wat eenvoudig, waarvoor ze zich excuseren. Voor ons echter geen probleem. Wij blijven hier 1 nacht, want de volgende dag reizen we door naar het nabijgelegen Rajah Empat, het eldorado van de duiker en snorkelaar. We hangen onze klamboe op, tegen muggen en ander ongedierte (ik zag al weer een rat wegschieten). Bovendien zijn we nu in Papua, en dat is toch wel een erkend malariagebied.
Die middag maken we een wandeling over het eiland, iedereen gaat mee. Ook Grace, een ander nichtje van Martha, die tijdelijk bij Ais en Yvonne inwoont. Zij is verpleegkundige en wacht op uitplaatsing naar haar nieuwe werkplek, ergens ver weg. Doom is een klein eilandje, want je loopt er zo omheen, maar het is behoorlijk dicht bevolkt met mensen uit alle windstreken van Indonesie. Ook heel veel Molukkers, die hier net als andere Indonesiers, naar toe zijn gekomen om werk te vinden. In de kustgebieden, zoals Sorong en Jayapura, vormen de Papua's als oorspronkelijke bewoners inmiddels een minderheid. Door mijn aanwezigheid trekken we tijdens onze rondwandeling behoorlijk veel aandacht (zoveel westerlingen zien ze hier niet), maar ik ben de aandacht wel gewend en voel me geenszins opgelaten. Onderweg even aangewipt bij de Molukse familie Nunumete, die we nog kennen van ons vorige bezoek aan Doom 9 jaar geleden.
Na de wandeling, waarbij we ook nog even het huis van Josselien en Semmy aandoen, is het tijd om de cadeautjes uit te delen. We hebben een aantal overhemden meegenomen uit Nederland, die voor Ais en Semmy aan de grote kant zijn, maar toch grif aftrek vinden. Martha had ook nog 2 rode boerenzakdoeken mee, waar ze hier bijna een moord voor doen. We moeten beloven dat we een volgende keer meer zakdoeken meenemen. Maar ook de lippenstift valt in goede handen, er blijft straks voor de familie in Jayapura weinig meer te kiezen. Na het eten maken we kennis met de buren, een Papua-echtpaar, waarvan de man de functie bekleedt van havencoach. Wat dat betekent kunnen we de volgende dag live meemaken, want we nemen dan de boot naar Wasai op het eiland Waigeo. Het komt er op neer dat we geen kaartje hoeven te kopen en alleen maar zijn naam hoeven te noemen. We vragen ons af hoe dit gaat werken, maar eerst lekker slapen onder onze klamboe.
De volgende morgen worden we door Ais begeleidt naar de haven, in een ander deel van de stad. Net als gisteren wil hij alles voor ons betalen, wij mogen onze portemonnee niet trekken. En dat voelt voor ons toch wat ongemakkelijk. Hij zegt dat wij als familie in Nederland zo goed hebben geholpen bij het meebetalen van hun studies. Hij is blij dat hij nu iets terug kan doen. Toch wel hartverwarmend om dat te horen.
De buurman heeft niet overdreven, we kunnen zo de boot oplopen. We hebben een mooi plaatsje op het achterdek, met nog wat andere westerse toeristen. Voor vertrek komt de buurman, nu in volledig uniform, even informeren of we goed zitten. De boot mag pas vertrekken als hij zijn handtekening heeft gezet en met een uur vertraging is het zover. Ais en de buurman staan ons vanaf een ander schip uit te zwaaien. Wat een prachtig stel! Op weg naar Raja Empat voor 4 heerlijke dagen! We hebben er echt zin in.
Op dinsdag 31 januari vlogen we 's morgens met NAM-air van Ambon naar Sorong. We werden door Omi en Lisa naar het vliegveld begeleid. Eerst moesten ze nog even langs hun werk om zich aan te melden via een vernuftig elektronisch systeem (ingevoerd om ongeoorloofde afwezigheid tegen te gaan). Daarna konden ze rustig met ons doorrijden naar het vliegveld om ons uit te zwaaien. De vlucht zelf duurde maar kort en om half 11 stonden we al op het vliegveld van Sorong waar neefje Ais en Semmy, de man van Martha's nicht Josselien, ons al stonden op te wachten. Er was van te voren al door de familie geregeld dat we in het huis van Ais zouden overnachten. Ais en Semmy wonen allebei met hun gezinnen op het eiland Doom, vlak voor de kust van Sorong. Een veerbootje brengt ons in 5 minuten naar de overkant. Het huis van Ais en zijn vrouw Yvonne staat vlak bij de school, waar Ais als onderwijzer werkzaam is. Het huis is ook van de school en daarom investeert Ais niet in onderhoud. Hij spaart liever voor een eigen huis. Begrijpelijk, maar hun onderkomen is daarom wat eenvoudig, waarvoor ze zich excuseren. Voor ons echter geen probleem. Wij blijven hier 1 nacht, want de volgende dag reizen we door naar het nabijgelegen Rajah Empat, het eldorado van de duiker en snorkelaar. We hangen onze klamboe op, tegen muggen en ander ongedierte (ik zag al weer een rat wegschieten). Bovendien zijn we nu in Papua, en dat is toch wel een erkend malariagebied.
Die middag maken we een wandeling over het eiland, iedereen gaat mee. Ook Grace, een ander nichtje van Martha, die tijdelijk bij Ais en Yvonne inwoont. Zij is verpleegkundige en wacht op uitplaatsing naar haar nieuwe werkplek, ergens ver weg. Doom is een klein eilandje, want je loopt er zo omheen, maar het is behoorlijk dicht bevolkt met mensen uit alle windstreken van Indonesie. Ook heel veel Molukkers, die hier net als andere Indonesiers, naar toe zijn gekomen om werk te vinden. In de kustgebieden, zoals Sorong en Jayapura, vormen de Papua's als oorspronkelijke bewoners inmiddels een minderheid. Door mijn aanwezigheid trekken we tijdens onze rondwandeling behoorlijk veel aandacht (zoveel westerlingen zien ze hier niet), maar ik ben de aandacht wel gewend en voel me geenszins opgelaten. Onderweg even aangewipt bij de Molukse familie Nunumete, die we nog kennen van ons vorige bezoek aan Doom 9 jaar geleden.
Na de wandeling, waarbij we ook nog even het huis van Josselien en Semmy aandoen, is het tijd om de cadeautjes uit te delen. We hebben een aantal overhemden meegenomen uit Nederland, die voor Ais en Semmy aan de grote kant zijn, maar toch grif aftrek vinden. Martha had ook nog 2 rode boerenzakdoeken mee, waar ze hier bijna een moord voor doen. We moeten beloven dat we een volgende keer meer zakdoeken meenemen. Maar ook de lippenstift valt in goede handen, er blijft straks voor de familie in Jayapura weinig meer te kiezen. Na het eten maken we kennis met de buren, een Papua-echtpaar, waarvan de man de functie bekleedt van havencoach. Wat dat betekent kunnen we de volgende dag live meemaken, want we nemen dan de boot naar Wasai op het eiland Waigeo. Het komt er op neer dat we geen kaartje hoeven te kopen en alleen maar zijn naam hoeven te noemen. We vragen ons af hoe dit gaat werken, maar eerst lekker slapen onder onze klamboe.
De volgende morgen worden we door Ais begeleidt naar de haven, in een ander deel van de stad. Net als gisteren wil hij alles voor ons betalen, wij mogen onze portemonnee niet trekken. En dat voelt voor ons toch wat ongemakkelijk. Hij zegt dat wij als familie in Nederland zo goed hebben geholpen bij het meebetalen van hun studies. Hij is blij dat hij nu iets terug kan doen. Toch wel hartverwarmend om dat te horen.
De buurman heeft niet overdreven, we kunnen zo de boot oplopen. We hebben een mooi plaatsje op het achterdek, met nog wat andere westerse toeristen. Voor vertrek komt de buurman, nu in volledig uniform, even informeren of we goed zitten. De boot mag pas vertrekken als hij zijn handtekening heeft gezet en met een uur vertraging is het zover. Ais en de buurman staan ons vanaf een ander schip uit te zwaaien. Wat een prachtig stel! Op weg naar Raja Empat voor 4 heerlijke dagen! We hebben er echt zin in.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
