Terug op Ambon en verblijf op Ceram
Door: Andre en Martha
Blijf op de hoogte en volg Andre en Martha
21 Februari 2017 | Indonesië, Ambon
3 Terug naar Ambon en verblijf op Ceram
De volgende ochtend, bij zonsopgang, stonden we met onze koffers weer klaar om met de boot richting Ambon te varen. Ook Etji en Tina gingen met ons mee richting Passo. Het is voor onze elke keer weer een verrassing wie meegaat. Wij vinden alles best. Na een voorspoedige overtocht, kwamen we in Tulehu aan, waarbij we ons best deden om ons niet weer opnieuw te laten verrassen door behulpzame types. Daarna een auto geregeld die ons naar Passo bracht, waar we zoals bijna altijd overnachten bij Tjo en Omi. Aan de ene kant missen we de rust van Aboru, maar aan de andere kant verheugen we ons erop om weer op een echt matras te liggen (het bed in Aboru is keihard). We zijn trouwens niet van plan om lang in Passo te blijven. We willen een aantal dagen doorbrengen op het eiland Ceram en de rest van de dag besteden we dan ook om dit verder voor te bereiden.
De volgende dag stapten we al vroeg in de angkut (klein busje) richting Tulehu, waar we de snelle boot naar Amahei op Ceram zouden nemen. Doel van deze trip was Ora-beach aan de noordkust van het eiland. Het is een relatief nieuwe toeristische trekpleister, waar we nog niet eerder zijn geweest. Het leek ons ook fijn om even een paar dagen met z'n tweeen te zijn. Een neefje van Martha wilde ons wel even helpen met het regelen van het vervoer ter plekke. Inderdaad stond neef Mecky en zijn vrouw Na ons in de haven van Amahei al op te wachten. Mecky werkt als cipier in de gevangenis van het nabijgelegen Masohi. Achter op de scooter gingen we eerst naar hun woning, die dus pal naast de gevangenis staat. "En dit is jullie kamer", verkondigde Mecky bij aankomst. "Nou nee, dat is eigenlijk niet de bedoeling", wist ik te antwoorden. "We gaan vandaag naar Ora-beach". O, maar uiteindelijk moest er natuurlijk wel met de scooter nog even getoerd worden door de stad, daarna thuis een hapje eten, en tegen 14.00 uur ging Mecky uitzoeken of er nog vervoer mogelijk was. Het zou er volgens hem om spannen op dit uur van de dag. Ik had om eerlijk te zijn geen goed voorgevoel, ten onrechte naar later bleek, want om 15.30 uur kwam er zowaar een auto voorrijden, met nog precies 4 vrije plaatsen. Mecky en Na hadden besloten om ons gezelschap te houden. In 2 uur tijd reden we van de zuidkust van Ceram naar de noordkust, en wel naar het islamitische dorp Saleman. Een mooie tocht, in een steeds dunner bevolkte en ruigere omgeving. Het was al 17.00 uur dat we in Saleman aankwamen. Vandaar konden we een bootje nemen naar Ora-beach. Mecky had vanuit zijn werk in Saleman vrienden wonen, die ons wel konden brengen. Willen jullie toch niet liever in Saleman blijven?" "Het is hier veel goedkoper". "Nee Mecky, we gaan naar Ora-beach". En zie daar, binnen een kwartier was er een bootje geregeld, die ons in nog weer een kwartier naar Ora-beach bracht.
Het moet gezegd, Ora-beach heeft een prachtig strand en leuke verblijfsaccommodatie. Jammer genoeg hadden ze net dat weekend een groot gezelschap, dus we konden er maar 1 nacht blijven. Gezien de vraagprijs voor de accommodatie (meer dan 1 miljoen Rp. per nacht), vonden we dat eigenlijk niet zo erg. Net voor zonsondergang konden we in deze schitterende omgeving nog even foto's maken met Mecky en de rest van het alweer uitdijende gezelschap. Zij gingen daarna terug naar Saleman, wij bleven met z'n tweetjes over, ook al was het maar voor een nachtje. Morgen zouden we wel weer verder kijken. Na een heerlijke nacht, de volgende ochtend een strandwandeling gemaakt, en daarna nog even gauw een duik. Jammer genoeg was het water door regenval wat troebel geworden, dus ik kon niet echt snorkelen.
We lieten ons tegen 12 uur ophalen door een boot die ons naar het nabijgelegen Sawai bracht. Daar konden we terecht in een zeer eenvoudig guesthouse, waar we 9 jaar geleden ook al eens een paar dagen hadden doorgebracht. Het is een bijzonder mooie omgeving, met veel huizen op palen boven het heldere water. Helaas waren wij de enige gasten, dus excursies stonden er niet op het programma. Dan maar gewoon lekker relaxen. 'S avonds bij het naar bed gaan, zagen we dat er bezoek op de kamer was geweest. In plastic verpakte koekjes waren tot de laatste kruimel opgegeten. In een flits zag ik een dikke rat via het open plafond wegvluchten. Daar hadden we niet zo veel zin in, en bij het aanwezige personeel toch maar om een andere kamer gevraagd. Die kregen we zonder problemen, er waren toch geen andere gasten. Maar verdraaid, ook in deze nieuwe kamer zag ik bij het uitdraaien van het licht een dikke rat langs de muur naar beneden komen. Misschien was het wel dezelfde, hoe dan ook, weer het personeel erbij gehaald. "Vreemd, we hebben hier nog nooit een rat gezien, zeker een rat die toevallig langs liep", was het commentaar. "Ja ja, dat zal wel", dachten we. Een van de personeelsleden was wel heel hulpvaardig en klom naar boven om de dakspanten te controleren. Wij hadden het intussen wel begrepen, dat wordt met licht aan slapen, en morgen gauw op zoek naar iets anders.
De volgende ochtend, een nieuw plan gemaakt voor de komende 2 dagen. We wilden van Sawai per auto naar het in Oost-Ceram gelegen Bula, om daar een nichtje van Martha op te zoeken. En autorit van 4-5 uur, en een mooie gelegenheid om iets meer van Ceram te zien. De guesthouse-eigenaar zou wel even vervoer voor ons regelen. Uiteindelijk lukte dat en tegen 13.30 uur werden we (tegen flinke betaling) achter op de scooter naar de grote weg gebracht, waar we na een kwartiertje door een auto werden opgepikt. De rit naar Bula was er een om niet snel te vergeten. Op elkaar gepakt, met vlak voor ons een vader met een bijna voortdurend huilend en overgevend kind. Gelukkig bleef de betreffende vader onverstoord. Het landschap om ons heen was echter heel mooi en gevarieerd. Het 2e gedeelte van de rit door een landschap met uitgebreide sawah-velden van Javaanse boeren die in het kader van transmigratie een bestaan op Ceram hebben opgebouwd. Zelfs nog een dorp van Balinese migranten gezien, met hun voor ons zo bekende hindoeistische tempels.
Tegen het einde van de middag kwamen we in Bula aan. Sanny, het nichtje van Martha, werkt bij de politie en is hier sinds kort gestationeerd. Bula is een nieuw bestuurscentrum, een nog jonge stad. Wel veel nieuwe overheidsgebouwen, een klein centrum, maar verder nog relatief dun bevolkt. Nog veel bos. Dat zal over een aantal jaren wel anders zijn, maar nu konden we 's avonds nog genieten van een prachtige sterrenhemel.
Sanny wachtte ons bij aankomst al op en samen met een aantal van haar collega's gezellig in een cafeetje wat gedronken. Daarna brachten ze ons naar een mooi nieuw hotel, net 3 maanden open. Wat een verademing na de afgelopen nacht. 'S avonds met de jongelui in de buurt van het strand rijst met vis gegeten en nog wat rondgetoerd in de stad. Voor Sanny was het leuk om bezoek te krijgen, want ze zit op een wel heel afgelegen plek, in overwegend islamitisch gebied, zonder familie in de buurt. Ze hoopt uiteraard dat ze zo snel mogelijk wordt overgeplaatst, wat dichter bij familie, maar eerst moet ze dit goed zien door te komen. En dat lukt vast wel.
Na een goede nachtrust, en een ontbijt van rijst, vis en groente, werden we 's morgens vroeg opgehaald door een auto die ons weer naar het westelijk deel van Ceram zou brengen. Ik had een plaatsje naast de chauffeur gereserveerd, om het landschap onderweg goed te kunnen bekijken. Hoe kon ik weet hebben van het bijzondere rijgedrag van deze chauffeur. De 1e 2 uur verliepen nog normaal, maar daarna werd hij steeds onrustiger. Snelrijdend, en opeens weer heel langzaam. Ondertussen aan een stuk door heen en weer schuivend op zijn stoel en over zijn lichaam wrijven. Ik vroeg hem of er wat was, maar hij gaf aan dat er niets aan de hand was, maar hij had geen enkele concentratie op de weg. Ik probeerde oogcontact te maken met andere passagiers, maar de meesten lagen te slapen, dus dat schoot ook niet op. Pas na 4 uur rijden begon een van de andere passagiers, een man uit het dorp Pelauw, zich ermee te bemoeien. Hij wist de chauffeur over te halen even rust te nemen en hem het stuur te laten overnemen. Net op tijd, want het daarop volgende uur gingen we de bergen in, dwars door dicht regenwoud, en werd de weg verschrikkelijk slecht en bochtig. Deze tijdelijke chauffeur wist te vertellen dat de overheid niets meer aan deze weg ging doen. Het onderhoud kost te veel en ze willen de weg als het ware teruggeven aan de natuur. Dus volgend jaar is deze route w.s. al niet meer mogelijk en zal men de veerboot moeten nemen. Min of meer geradbraakt kwamen we op een gegeven moment weer in bewoond gebied aan, waar we even een eetpauze namen. Helaas nam de 1e chauffeur met zijn vreemde rijgedrag het daarna weer over. Gelukkig ging het na verloop van tijd wel iets beter met hem ging. Desalniettemin waren we blij dat we eind van de middag in de havenplaats Kairatu aankwamen. Daar lag de veerboot al klaar, die ons naar Liang op het eiland Ambon zou brengen. Zonder verder oponthoud kwamen we in Liang aan en konden we de bus naar Passo nemen. We zouden diezelfde avond nog bij neef Tete en zijn vrouw Ida gaan eten. Met een kleine vertraging kwamen we daar aan, veroorzaakt door een behulpzame mevrouw die een snellere route naar het huis van Tete en Ida wist. Heel toevallig liep die route wel langs haar eigen huis. Het gevolg van deze behulpzame actie was dat we uiteindelijk, zeulend met onze tassen, een half uur om hebben gelopen. Maar goed, achter een goed gevulde bord papeda was dit ongemak snel vergeten, en werd het toch nog weer heel gezellig.
De volgende dag was onze laatste dag op Ambon. 'S morgens de gelegenheid genomen om in het luxe winkelcentrum van Passo even onze mailtjes te checken. 'S middags nog even een halfzus van Martha bezocht, Usi Mien woont in Aboru, maar vanwege gezondheidsproblemen nu tijdelijk even bij broer in Passo. Daarna ging Martha met Omi naar Ambonstad voor wat laatste inkopen, bedoeld voor de familie in Nederland. Op de terugweg uitgestapt in Halong, waar ik niet lang daarna ook kwam, om ter plekke een ander familielid op te zoeken. Het betreffende familielid, Aty, was thuis maar, hoewel wij onze komst hadden aangekondigd, was het hek om haar huis dicht en ze had geen sleutel. In de stromende regen onze groeten en een envelopje door de spijlen van het hek gestoken en toen gauw naar huis. Om eerlijk te zijn, vonden we het niet erg. Konden we even rustig inpakken en ons voorbereiden op morgen.
De volgende ochtend, bij zonsopgang, stonden we met onze koffers weer klaar om met de boot richting Ambon te varen. Ook Etji en Tina gingen met ons mee richting Passo. Het is voor onze elke keer weer een verrassing wie meegaat. Wij vinden alles best. Na een voorspoedige overtocht, kwamen we in Tulehu aan, waarbij we ons best deden om ons niet weer opnieuw te laten verrassen door behulpzame types. Daarna een auto geregeld die ons naar Passo bracht, waar we zoals bijna altijd overnachten bij Tjo en Omi. Aan de ene kant missen we de rust van Aboru, maar aan de andere kant verheugen we ons erop om weer op een echt matras te liggen (het bed in Aboru is keihard). We zijn trouwens niet van plan om lang in Passo te blijven. We willen een aantal dagen doorbrengen op het eiland Ceram en de rest van de dag besteden we dan ook om dit verder voor te bereiden.
De volgende dag stapten we al vroeg in de angkut (klein busje) richting Tulehu, waar we de snelle boot naar Amahei op Ceram zouden nemen. Doel van deze trip was Ora-beach aan de noordkust van het eiland. Het is een relatief nieuwe toeristische trekpleister, waar we nog niet eerder zijn geweest. Het leek ons ook fijn om even een paar dagen met z'n tweeen te zijn. Een neefje van Martha wilde ons wel even helpen met het regelen van het vervoer ter plekke. Inderdaad stond neef Mecky en zijn vrouw Na ons in de haven van Amahei al op te wachten. Mecky werkt als cipier in de gevangenis van het nabijgelegen Masohi. Achter op de scooter gingen we eerst naar hun woning, die dus pal naast de gevangenis staat. "En dit is jullie kamer", verkondigde Mecky bij aankomst. "Nou nee, dat is eigenlijk niet de bedoeling", wist ik te antwoorden. "We gaan vandaag naar Ora-beach". O, maar uiteindelijk moest er natuurlijk wel met de scooter nog even getoerd worden door de stad, daarna thuis een hapje eten, en tegen 14.00 uur ging Mecky uitzoeken of er nog vervoer mogelijk was. Het zou er volgens hem om spannen op dit uur van de dag. Ik had om eerlijk te zijn geen goed voorgevoel, ten onrechte naar later bleek, want om 15.30 uur kwam er zowaar een auto voorrijden, met nog precies 4 vrije plaatsen. Mecky en Na hadden besloten om ons gezelschap te houden. In 2 uur tijd reden we van de zuidkust van Ceram naar de noordkust, en wel naar het islamitische dorp Saleman. Een mooie tocht, in een steeds dunner bevolkte en ruigere omgeving. Het was al 17.00 uur dat we in Saleman aankwamen. Vandaar konden we een bootje nemen naar Ora-beach. Mecky had vanuit zijn werk in Saleman vrienden wonen, die ons wel konden brengen. Willen jullie toch niet liever in Saleman blijven?" "Het is hier veel goedkoper". "Nee Mecky, we gaan naar Ora-beach". En zie daar, binnen een kwartier was er een bootje geregeld, die ons in nog weer een kwartier naar Ora-beach bracht.
Het moet gezegd, Ora-beach heeft een prachtig strand en leuke verblijfsaccommodatie. Jammer genoeg hadden ze net dat weekend een groot gezelschap, dus we konden er maar 1 nacht blijven. Gezien de vraagprijs voor de accommodatie (meer dan 1 miljoen Rp. per nacht), vonden we dat eigenlijk niet zo erg. Net voor zonsondergang konden we in deze schitterende omgeving nog even foto's maken met Mecky en de rest van het alweer uitdijende gezelschap. Zij gingen daarna terug naar Saleman, wij bleven met z'n tweetjes over, ook al was het maar voor een nachtje. Morgen zouden we wel weer verder kijken. Na een heerlijke nacht, de volgende ochtend een strandwandeling gemaakt, en daarna nog even gauw een duik. Jammer genoeg was het water door regenval wat troebel geworden, dus ik kon niet echt snorkelen.
We lieten ons tegen 12 uur ophalen door een boot die ons naar het nabijgelegen Sawai bracht. Daar konden we terecht in een zeer eenvoudig guesthouse, waar we 9 jaar geleden ook al eens een paar dagen hadden doorgebracht. Het is een bijzonder mooie omgeving, met veel huizen op palen boven het heldere water. Helaas waren wij de enige gasten, dus excursies stonden er niet op het programma. Dan maar gewoon lekker relaxen. 'S avonds bij het naar bed gaan, zagen we dat er bezoek op de kamer was geweest. In plastic verpakte koekjes waren tot de laatste kruimel opgegeten. In een flits zag ik een dikke rat via het open plafond wegvluchten. Daar hadden we niet zo veel zin in, en bij het aanwezige personeel toch maar om een andere kamer gevraagd. Die kregen we zonder problemen, er waren toch geen andere gasten. Maar verdraaid, ook in deze nieuwe kamer zag ik bij het uitdraaien van het licht een dikke rat langs de muur naar beneden komen. Misschien was het wel dezelfde, hoe dan ook, weer het personeel erbij gehaald. "Vreemd, we hebben hier nog nooit een rat gezien, zeker een rat die toevallig langs liep", was het commentaar. "Ja ja, dat zal wel", dachten we. Een van de personeelsleden was wel heel hulpvaardig en klom naar boven om de dakspanten te controleren. Wij hadden het intussen wel begrepen, dat wordt met licht aan slapen, en morgen gauw op zoek naar iets anders.
De volgende ochtend, een nieuw plan gemaakt voor de komende 2 dagen. We wilden van Sawai per auto naar het in Oost-Ceram gelegen Bula, om daar een nichtje van Martha op te zoeken. En autorit van 4-5 uur, en een mooie gelegenheid om iets meer van Ceram te zien. De guesthouse-eigenaar zou wel even vervoer voor ons regelen. Uiteindelijk lukte dat en tegen 13.30 uur werden we (tegen flinke betaling) achter op de scooter naar de grote weg gebracht, waar we na een kwartiertje door een auto werden opgepikt. De rit naar Bula was er een om niet snel te vergeten. Op elkaar gepakt, met vlak voor ons een vader met een bijna voortdurend huilend en overgevend kind. Gelukkig bleef de betreffende vader onverstoord. Het landschap om ons heen was echter heel mooi en gevarieerd. Het 2e gedeelte van de rit door een landschap met uitgebreide sawah-velden van Javaanse boeren die in het kader van transmigratie een bestaan op Ceram hebben opgebouwd. Zelfs nog een dorp van Balinese migranten gezien, met hun voor ons zo bekende hindoeistische tempels.
Tegen het einde van de middag kwamen we in Bula aan. Sanny, het nichtje van Martha, werkt bij de politie en is hier sinds kort gestationeerd. Bula is een nieuw bestuurscentrum, een nog jonge stad. Wel veel nieuwe overheidsgebouwen, een klein centrum, maar verder nog relatief dun bevolkt. Nog veel bos. Dat zal over een aantal jaren wel anders zijn, maar nu konden we 's avonds nog genieten van een prachtige sterrenhemel.
Sanny wachtte ons bij aankomst al op en samen met een aantal van haar collega's gezellig in een cafeetje wat gedronken. Daarna brachten ze ons naar een mooi nieuw hotel, net 3 maanden open. Wat een verademing na de afgelopen nacht. 'S avonds met de jongelui in de buurt van het strand rijst met vis gegeten en nog wat rondgetoerd in de stad. Voor Sanny was het leuk om bezoek te krijgen, want ze zit op een wel heel afgelegen plek, in overwegend islamitisch gebied, zonder familie in de buurt. Ze hoopt uiteraard dat ze zo snel mogelijk wordt overgeplaatst, wat dichter bij familie, maar eerst moet ze dit goed zien door te komen. En dat lukt vast wel.
Na een goede nachtrust, en een ontbijt van rijst, vis en groente, werden we 's morgens vroeg opgehaald door een auto die ons weer naar het westelijk deel van Ceram zou brengen. Ik had een plaatsje naast de chauffeur gereserveerd, om het landschap onderweg goed te kunnen bekijken. Hoe kon ik weet hebben van het bijzondere rijgedrag van deze chauffeur. De 1e 2 uur verliepen nog normaal, maar daarna werd hij steeds onrustiger. Snelrijdend, en opeens weer heel langzaam. Ondertussen aan een stuk door heen en weer schuivend op zijn stoel en over zijn lichaam wrijven. Ik vroeg hem of er wat was, maar hij gaf aan dat er niets aan de hand was, maar hij had geen enkele concentratie op de weg. Ik probeerde oogcontact te maken met andere passagiers, maar de meesten lagen te slapen, dus dat schoot ook niet op. Pas na 4 uur rijden begon een van de andere passagiers, een man uit het dorp Pelauw, zich ermee te bemoeien. Hij wist de chauffeur over te halen even rust te nemen en hem het stuur te laten overnemen. Net op tijd, want het daarop volgende uur gingen we de bergen in, dwars door dicht regenwoud, en werd de weg verschrikkelijk slecht en bochtig. Deze tijdelijke chauffeur wist te vertellen dat de overheid niets meer aan deze weg ging doen. Het onderhoud kost te veel en ze willen de weg als het ware teruggeven aan de natuur. Dus volgend jaar is deze route w.s. al niet meer mogelijk en zal men de veerboot moeten nemen. Min of meer geradbraakt kwamen we op een gegeven moment weer in bewoond gebied aan, waar we even een eetpauze namen. Helaas nam de 1e chauffeur met zijn vreemde rijgedrag het daarna weer over. Gelukkig ging het na verloop van tijd wel iets beter met hem ging. Desalniettemin waren we blij dat we eind van de middag in de havenplaats Kairatu aankwamen. Daar lag de veerboot al klaar, die ons naar Liang op het eiland Ambon zou brengen. Zonder verder oponthoud kwamen we in Liang aan en konden we de bus naar Passo nemen. We zouden diezelfde avond nog bij neef Tete en zijn vrouw Ida gaan eten. Met een kleine vertraging kwamen we daar aan, veroorzaakt door een behulpzame mevrouw die een snellere route naar het huis van Tete en Ida wist. Heel toevallig liep die route wel langs haar eigen huis. Het gevolg van deze behulpzame actie was dat we uiteindelijk, zeulend met onze tassen, een half uur om hebben gelopen. Maar goed, achter een goed gevulde bord papeda was dit ongemak snel vergeten, en werd het toch nog weer heel gezellig.
De volgende dag was onze laatste dag op Ambon. 'S morgens de gelegenheid genomen om in het luxe winkelcentrum van Passo even onze mailtjes te checken. 'S middags nog even een halfzus van Martha bezocht, Usi Mien woont in Aboru, maar vanwege gezondheidsproblemen nu tijdelijk even bij broer in Passo. Daarna ging Martha met Omi naar Ambonstad voor wat laatste inkopen, bedoeld voor de familie in Nederland. Op de terugweg uitgestapt in Halong, waar ik niet lang daarna ook kwam, om ter plekke een ander familielid op te zoeken. Het betreffende familielid, Aty, was thuis maar, hoewel wij onze komst hadden aangekondigd, was het hek om haar huis dicht en ze had geen sleutel. In de stromende regen onze groeten en een envelopje door de spijlen van het hek gestoken en toen gauw naar huis. Om eerlijk te zijn, vonden we het niet erg. Konden we even rustig inpakken en ons voorbereiden op morgen.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
