bericht vanuit Banda (Molukken)

Hallo allemaal,
Het kost wel steeds meer moeite, maar hier dan eindelijk weer eens een berichtje van ons beiden. We zitten inmiddels op Banda (Bandaneira om precies te zijn). We verblijven inmiddels al weer zo'n 12 dagen op de Molukken en er is veel te vertellen. Zoals gezegd zijn we op 11 oktober met z'n allen richting Ambon vertrokken. Helaas met veel vertraging, waardoor we de aansluitende vlucht in Makassar misten. Op kosten van Garuda moesten we noodgedwongen in Makassar overnachten, maar dat was eigenlijk geen straf, want we werden ondergebracht in een superdelux hotel. De volgende dag zijn we alsnog richting Ambon gevlogen. De familie daar wist van niets, dus er stond verder niemand op het vliegveld op ons te wachten. Wel werden we meteen geconfronteerd met de gevolgen van de godsdienstoorlog. Verschillende in zwarte gewaden gehulde vrouwen (waarbij slechts de ogen zichtbaar zijn), stonden er te wachten op hun vlucht. Een beeld dat voor Ambon toch wel een nieuw fenomeen is. Vervolgens 2 taxi"s geregeld om ons naar ons hotel in Ambonstad te brengen. Na eerst wat te hebben uitgerust, hebben we de familie telefonisch van onze komst op de hoogte gesteld, en meteen de zelfde avond al kregen we al de 1e bezoekjes. Een vrolijk weerzien. De volgende dag zijn Martha en ik meteen met een familielid naar het Immigratiekantoor gegaan voor het verlengen van onze visum. Daar kwamen toevallig al weer een familielid van Martha's peetmoeder tegen, dus zonder twijfel gaat de tamtam nu razendsnel rond. De volgende dag (dinsdag) zijn we met z'n allen richting Tulehu gereden om vandaaruit de boot naar Aboru te nemen. Hoewel het in Ambon nog steeds af en toe regent, is de zee rustig genoeg om de oversteek naar het eiland Haruku te ondernemen. De boottocht duurde ongeveer een uur en natuurlijk is een aankomst in Aboru altijd weer bijzonder. De oudere dames van het gezelschap werden vanaf de boot het strand op gedragen. Daarna meteen naar het ouderlijk huis waar de ontmoeting met oom Ely (de broer van mama Bets) plaatsvond. Oom Ely wordt in november 90 jaar en is volgens mij de oudste bewoner van Aboru. Mooi dat we hem nog konden ontmoeten. Daarna de overige familieleden begroet. Mama Leen ging al snel naar eigen familie om daar de nacht door te brengen. Meteen die 1e dag al lekker gezwommen en gesnorkeld in de baai van Aboru. Ook de dames uit ons gezelschap lieten zich verleiden tot een sprong in het zoute water. De volgende ochtend zijn Mama Leen en Nora al weer teruggekeerd naar Ambonstad. Mama, Loes en wij tweeen bleven nog een dagje langer in Aboru. Die 2e dag hebben we goed benut met een wandeling naar het nabijgelegen Naira. Ook daar gesnorkeld. Fantastisch helder water, helaas is het koraal op deze plek door de visvangst met dynamiet goeddeels vernietigd. Daarna hebben we een busje gehuurd om ons naar Kariu en Pelauw te brengen. In Aboru is nog geen verkeer mogelijk, maar vanaf Naira ligt er inmiddels een geasfalteerd weggetje naar de nabijgelegen dorpen. Na een rit van een uur in een volgepakt busje (want opeens wilde het halve dorp mee) kwamen we in Kariu aan. In de afgelopen 3 jaar zijn veel bewoners er teruggekeerd, nadat het dorp in de godsdienstoorlog volledig in as was gelegd. Toch is er nog een lange weg te gaan, voordat de schade is hersteld. Daarna doorgereden naar het Islamische Pelauw, waar we het fort Hoorn hebben bekeken. Het fort was zelf door verval nauwelijks nog de moeite waard om te bekijken, maar op zich is het wel goed om te zien dat je weer overal normaal kunt komen. Daarna weer teruggereden naar Naira, waar we met een prauw terug zijn gevaren naar Aboru. 'S avonds natuurlijk nog weer even de hele familie bij elkaar, want de volgende dag zouden we weer alweer terugvaren naar Ambon. Tijdens de autorit van Tulehu naar Ambonstad een tussenstop gemaakt in Passo, om ook daar familie op te zoeken. In Ambonstad kwamen we mama Leen en Nora weer tegen. ' S avonds weer veel familie in het hotel, want de volgende dag (vrijdag) zouden Mama, mama Leen, Loes en Nora al weer terugkeren naar Bali. Voor hun was het toch vooral een kort familiebezoek, maar gelukkig wel allemaal goed verlopen. Martha en ik hebben in dit kader vrijdag nog een bezoekje gebracht aan de peetmoeder van Martha, ook zij leeft nog en is gelukkig nog redelijk gezond. Daarna moesten we het hotel verlaten (was al volgeboekt), maar konden gelukkig onderdak vinden bij een familielid in Passo. De volgende 2 dagen zijn Martha en ik op een gehuurde moterfiets door Ambon gaan touren, 2 prachtige tochten gemaakt. Zaterdag naar Hukurilla aan de zuidkust van Ambon. Op de heenweg langs de kust, op de terugweg dwars door een prachtig berglandschap (gunung Serimau).Hukurilla zelf staat bekend om zijn taman laut (koraal), dus ook hier weer een uurtje gesnorkeld. De volgende dag hebben we een tocht gemaakt naar Hila, aan de noordkust. Het fort Amsterdam bekeken + een ruine van wat eens de oudste kerk van Ambon was. Het wordt op dit moment weer herbouwd, maar het lijkt er niet op dat de Christelijke bewoners terug durven te keren. Overigens valt ons de situatie op Ambon niet tegen. Veel schade is hersteld en inmiddels kan je overal weer normaal komen. Ook Ambonstad ziet er nu redelijk schoon uit. Tot slot in Hila nog de oudste moskee van Ambon bekeken. Zondagavond waren we uitgenodigd op een doopfeest, waar we het niet al te laat maakten, want de volgende dag zouden we al heel vroeg naar Banda vliegen. En daar zitten we nu. Banda is een eilandengroep op een half uur vliegen van Ambon. Het is vooral bekend om zijn nootmuskaat en VOC-geschiedenis (J.P. Coen) en zijn taman laut.We kenden Banda nog van onze reis in 1983. Eigenlijk is er niet zo veel veranderd, het is nog steeds een fascinerende omgeving om te verblijven, met de ontelbare ruines en overblijfselen uit het koloniale verleden. Alleen heeft ook hier de kerusahan (de godsdienstoorlog) zijn sporen achtergelaten. Er is gemoord,
Christelijke bewoners zijn weggejaagd en kerken verbrand. Men heeft wel moeite met de verwerking van dit alles. Men wijt de gebeurtenissen aan oproerkraaiers vanuit Ambon, maar de waarheid is dat ook Bandanezen hebben meegedaan. Vandaag een ontmoeting gehad met dhr. Pongky van den Broeke, een nazaat uit een Nederlands perkeniersfamilie. Hij heeft in de kerusuhan zijn vrouw, schoonmoeder en 2 dochters verloren. Een ongelooflijke tragedie. Toch wil hij het familiebedrijf voortzetten. Ook leuke dingen meegemaakt. Afgelopen maandag waren we uitgenodigd op een Amboneze avond bij een of ander reisgezelschap. Ook Molukkers uit Nederland ontmoet en verder heel veel Molukse smartlappen meegezongen. De komende dagen zullen we nog wat eilandjes hier in de buurt bezoeken en ik zelf ga nog wel wat snorkelen. Maandag vliegen we naar Ceram (Masohi), het vliegtuig naar Ambon was al volgeboekt. Wellicht dat we nog een paar dagen in Ceram blijven hangen en dan via Saparua weer richting Ambon gaan. Daarna staat er nog een reisje naar Sorong (Irian jaya) op het programma, maar voor die tijd berichten we nog wel weer even. Inmiddels is het woensdagavond half acht en weer keihard gaan regenen. Ze zeggen hier dat het door de klimaatsverandering komt, want normaalgesproken moet het in oktober droog zijn. Nou ja, hopenlijk is het morgen weer droog. Voor jullie allemaal een groet vanuit Banda. Het gaat nog goed met ons en we beginnen aan de laatste 2 maanden van onze reis. Groetjes en liefs,
Martha en Andre