Verblijf op Banda (7)

Verblijf op Banda (7)
Het is vandaag 3 januari 2018. We zijn zojuist op Banda Neira aangekomen voor een verblijf van 3 dagen. Dat is kort, dus we moeten onze tijd goed besteden. Deze middag willen we in ieder geval het museum bezoeken en fort Belgica bezichtigen. Eerst even een hapje eten en dan om 16.00 uur naar het museum, ondergebracht in een mooi karakteristiek koloniaal gebouw, zoals er zoveel zijn op Banda. We staan alleen voor een gesloten deur, maar omdat we onze komst hebben aangekondigd worden de deuren voor ons geopend. Opeens blijken er meer belangstellenden te zijn, en er is zelfs sprake van een kleine toeloop. Centraal thema in het museum is de geschiedenis van de VOC op Banda en het verhaal van het schrikbewind van J.P. Coen. Er zijn over de geschiedenis van Banda boeken te koop, maar die zijn helaas ernstig aangevreten door houtworm of andere insekten, dat we uiteindelijk maar van de koop afzien.
Daarna meteen door naar fort Belgica, een mooi gerestaureerd VOC-fort op een heuvel boven de stad. We laten ons door de aanwezige suppoost informeren over de geschiedenis van het fort, maar hij werkt er nog niet zo lang, dus zijn kennis is beperkt. Vanuit het fort heb je een mooi uitzicht op de vulkaan, de baai en het nabijgelegen Banda besar. Ik probeer een van de torens te beklimmen, maar kom vast te zitten in het smalle kruipgat. Een andere toren lukt beter. Vanuit de toren bekeken moet de zonsondergang heel speciaal zijn, maar dat duurt ons te lang. Na het maken van de nodige foto’s verlaten we het fort en lopen we nog even door naar een ander statig koloniaal gebouw, waar in de tuin het borstbeeld van Willem III te zien zou zijn. Het tuinhek bleek al gesloten, maar met enige hulp konden we via een sluiproute toch naar binnen. Hiermee hebben we voor deze middag voldoende gedaan. We gaan eten en plannen maken voor morgen.
De volgende dag doen we mee aan een georganiseerde boottocht naar de eilanden Ay en Run. Hanoch verheugt zich op interessante gesprekken die hij kan voeren over de geschiedenis van de eilanden, ikzelf kijk uit naar een aantal mooie snorkelplekken. Martha verzorgt ondertussen de inwendige mens. Alle drie komen we aan onze trekken. Eerst naar het eiland Run, dat de Nederlanders in bezit kregen door het te ruilen met de Engelsen voor het toenmalige Nieuw-Amsterdam (het huidige Manhatten). Daarna door naar het eiland Ay, waar ik bij het aan land gaan m’n evenwicht verlies en languit in het water val. Ik had nota bene net droge kleren aangetrokken. Lachen als een boer die kiespijn heeft. Het eiland Ay heeft zich trouwens tijdens de burgeroorlog van 18 jaar geleden van haar goede kant laten zien, door de op het eiland woonachtige christenen in bescherming te nemen, terwijl op de andere Bandanese eilanden christenen zijn verjaagd en zelfs vermoord. In de buurt van de oude kerk van Ay zijn nog verschillende oude Nederlandse graven te vinden, o.a. van de bekende perkenier Paulus Van den Broeke. En verder op het eiland nog heel veel restanten van de oude nootmuskaat-plantages. Bij zowel het eiland Run als Ay heb ik gesnorkeld. In de zee bij Run op enige afstand een zeeschildpad gespot, bij Ay enkele haaien zien zwemmen. Na de rondleiding op Ay zijn we tevreden teruggevaren naar Banda Neira, waar we getuige zijn van een prachtige zonsondergang. Het was al met al een geslaagde dag.
De volgende dag wilden we graag het eiland Hatta bezoeken (vernoemd naar deze voormalig Indonesische leider, die enige tijd op Banda gevangen heeft gezeten). Het eiland Hatta is nu bekend om zijn mooie stranden en prachtige koraalriffen. Er zijn op dit moment niet veel toeristen op Banda, dus het was even spannend of het ons zou lukken een betaalbare boot te vinden die ons naar Hatta kon brengen. Gelukkig ontmoetten we 2 Australische toeristen die ook die kant op willen en een deel van de kosten voor hun rekening nemen. Top.
Op de heentocht vertelde een van de 2 schippers zijn levensverhaal. Hij is zelf afkomstig van het eiland Ceram, maar is getrouwd met een vrouw van Banda en is daar dan ook gebleven. Ze hebben 6 kinderen gekregen, maar 4 van hen zijn kort na de vulkaanuitbarsting van 1988 overleden. Het ontbrak aan adequate medische zorg. De vulkaan is inmiddels al jaren rustig en is weer begroeid en bewoond. Maar de toenmalige lavastroom is nog steeds zichtbaar. Na 1,5 uur varen komen we op het eiland Hatta aan. Het eiland is echt de moeite waard, om lekker te relaxen in een huisje aan het strand, maar ook een geweldig snorkelgebied. Het beste koraal van de laatste 2 weken. Op hele korte afstand een zeeschildpad kunnen spotten. Verder verschillende barracuda’s en twee keer een redelijk grote rifhaai (maar misschien was het wel de zelfde). Ook Hanoch en Martha hebben zich prima vermaakt, dus de 1,5 uur varen was zeker de moeite waard. Op de terugweg naar Banda Neira nog dolfijnen gezien. Een dolfijn nam van ons afscheid met een ongelooflijke hoge sprong, inclusief salto met 3 dubbele schroef. Wat een cadeautje. ’S Avonds gezellig gegeten in een eethuisje, vlakbij de haven. De eigenaresse heeft in een pand naast het eethuis een modern nieuw hotel geopend die ze ons graag even wilde laten zien. Vooral het dakterras was de moeite waard, met een mooi panorama over de stad. Een mooie afsluiting van een kort verblijf op Banda. Alle reden om nog weer een keer terug te komen.
De volgende ochtend vroeg op om op tijd op het vliegveld te zijn. Daar aangekomen (om 08.00 uur of zo), bleek het gereedstaande vliegtuigje eerst nog heen en weer naar Amahei (op Ceram) te gaan. Dus we hadden rustig 2 uur later kunnen komen. Maar goed, we zijn die dag verzekerd van vervoer en dat is gezien onze eerdere ervaring al heel wat.